Blog

Welkom op mijn blog pagina, hier staat alles in wat wij mee maken, waar we doorheen gaan en wat we leren en voelen door de gehele zwangerschap, geboorte, met een kersverse baby and so on. Eigenlijk alles wat we meemaken vanaf de dag dat ik zwanger was tot heden wordt hier verteld vanuit onze kijk. Alles wat wij op een harde manier hebben moeten leren, dingen die we nog steeds aan het leren zijn, zware en moeilijke periodes en onwijs mooie periodes en mijlpunten, ga zo maar door. Ik heb besloten om ons leven hierin tot zover bloot te geven om jou te laten zien dat het normaal is hoe je je voelt, dat je op bent, of juist op een roze wolk zit, dat het lichaam niet altijd mee werkt, dat je baby het je soms heel zwaar kan maken en dat het slaaptekort je soms geen goed doet. Het is allemaal normaal. De heftige emoties, emotieloos voelen, jezelf niet herkennen en ontevreden over je lichaam zijn maar alles went uiteindelijk en je komt vanzelf weer terug bij je oude zelf. Je krijgt een ritme met je kindje, je gaat je weer beter voelen en het meeste wordt weer zoals het "was"

Erachter komen dat je zwanger bent. 

Hoera ik ben zwanger! Of toch Ah Oh, wat nu? Ik wist het niet zo goed. Ik heb altijd al kinderen gewild, dit wist ik al van jongs af aan maar ik ben pas 22 jaar oud. Ben ik er wel klaar voor? We zijn net een aantal weken terug bij mijn vader ingetrokken om te sparen voor een toekomstig kindje en een koopwoning, we huurde particulier en konden hierdoor weinig sparen. En nu? 3 weken nadat we ingetrokken zijn ben ik zwanger... Dit stond niet op de planning. Wat als we nu niet meer op tijd een huis kunnen krijgen? Allemaal dingen die gelijk door mijn hoofd heen gingen... Ik ben nu al een ruime 2 jaar met mijn partner samen en gelukkig staan we er hetzelfde in met kinderen willen en is dit al 1 of 2 keer ter sprake gekomen. Toch was het heel spannend om erachter te komen en al helemáál om mijn partner te moeten vertellen! Het begon allemaal met gevoelige tepels, borsten die iets voller leken en een raar gevoel in mijn buik. Ik zat aan de pil maar voelde me toch net even anders als normaal. Preventief deed ik al eens een goedkope test van de Action. En mijn instinct gaf mij aan dat het vandaag echt tijd was voor een test. 

Ja hoor wat ik stiekem al vermoedde, het was raak. Met trillende handen, benen en een versnelde hartslag zit ik op het toilet. Helemaal verbijsterd want er zit een dikke roze streep op de test binnen enkele seconden. Ik kan het me ergens niet goed realiseren en vind het nodig om nog 2 testen te doen voor het geval dat. Uiteraard zijn deze ook helder roze binnen enkele seconden. 

Ik moet er even van op adem komen en blijf op het toilet zitten. Vervolgens roep ik mijn partner naar boven met een trillende stem. Hij komt naar boven en loopt de badkamer in... "Wat is er aan de hand" hij kijkt me vragend aan. Ik geef een nerveuze halve glimlach naar hem en vertel het maar recht voor zijn raapje. Ik houd de 3 testen omhoog en zeg tegelijkertijd dat we in verwachting zijn van ons eerste kindje. Hij kijkt me even vragend aan, verwerkt het en geeft me een glimlach. De woorden zal ik niet meer vergeten "Dat is wel even wat eerder als gepland he". Ik ben gelijk niet nerveus meer waardoor ik ook weer even kan ontspannen en moest lachen. Ik had dus helemaal nergens nerveus voor hoeven zijn.   

Vlak daarna zijn we naar de Etos toegegaan voor een Cool Blue test met wekenindicator. We zijn toch wel benieuwd hoever ik al ben. Eenmaal thuis gelijk de test gedaan en deze geeft 2-3 weken aan, we zijn er vroeg bij. Nu maar even kijken voor een verloskundige praktijk om ons aan te melden. Deze hebben we snel gevonden en gelijk gebeld. Spannend nu is het alleen nog afwachten tot de eerste echo! We zijn onwijs benieuwd! 

Een miskraam meemaken. 

Hiervoor heb ik het gehad over hoe we erachter gekomen waren dat ik onverwachts zwanger was geraakt. Beide konden we er gelukkig mee leven en keken we ondertussen onwijs uit naar de eerste echo die we met de 10 weken zouden krijgen. We zijn nou alweer een paar weken verder en ik voel me steeds gelukkiger over het feit dat we samen een kindje gaan krijgen. Helaas mocht dit niet zo zijn. Gisteren was ik 9 weken zwanger en had ik ineens licht bloedverlies opgemerkt dat ik naar het toilet ging. Ik had gelijk paniek. Dit is natuurlijk wel het laatste wat je wilt zien als je zwanger bent.  

Ik belde gelijk de verloskundige op voor advies en zocht een vorm van geruststelling bij hen op. Deze vertelde mij rustig aan te doen en mij niet te veel druk te maken, het hoeft niet altijd een slecht teken te zijn namelijk en kan ook "niks" zijn. De echo is voor de zekerheid vervroegd naar overmorgen. Tussentijds is mij gevraagd om het in de gaten te houden en als het erger wordt gelijk te bellen. Ik was uiteraard erg nerveus en totaal niet gerustgesteld desondanks het inderdaad misschien wel niets was. Een paar uur later dat ik weer naar het toilet ging verloor ik echter ineens meer bloed. Ik heb gelijk de verloskundige weer opgebeld en mocht langskomen. Mijn partner is vanuit werk naar huis gekomen zodat we samen heen konden om te kijken wat er aan de hand was. Eenmaal daar hebben we een aantal situaties besproken, het was de tijd dat ik origineel ongesteld zou worden, dus dit kon het zijn. Niet alle vrouwen worden niet meer ongesteld desondanks dat ze zwanger zijn namelijk, dus hier lag mijn hoop op maar ik vermoedde iets anders... Ook kon het zijn dat er sprake was van tussentijds bloedverlies of in het ergste geval een miskraam of missed abortion. We kregen een inwendige echo om het uit te sluiten. Helaas had ik inderdaad te maken met een miskraam. Tijdens de echo was het duidelijk te zien en ons ook uitgelegd dat daar waar we het vruchtzakje zien geen activiteit of embryo meer zichtbaar was. Het zakje was dus leeg en ik was actief in een miskraam. Ik hoorde de woorden maar kon ze erg lastig omvatten.  

We zijn net enthousiast over het feit dat we een kindje zouden krijgen nadat we even na moesten denken hoe en wat we nou eigenlijk moesten want we waren nergens op voorbereid omdat dit niet op de planning stond. En nu is het kindje weg? Onbewust gaf ik mijn eigen lichaam een beetje de schuld. Het voelde alsof mijn lichaam mij faalde. We zijn na de echo direct weer in de auto gestapt en naar huis gegaan, het was een stille rit zoals verwacht. 

Dezelfde dag, een paar uur na thuiskomst werd ik door mijn leidinggevende van werk gebeld. Kon ik echt niet komen werken ondanks de miskraam die in gang was? Ik kon het niet geloven dat mij dit gevraagd werd, ik had een bericht gestuurd en aangegeven er erg veel last van te hebben, hevig te bloeden en veel ongemak in mijn buik en hoofd te hebben, dus dat ik mij voor nu en de komende dagen afmelden waar akkoord op was gegeven. Ik zat op het toilet omdat ik zeer hevig vloeide de gehele dag al sinds thuiskomst, dus hier zat ik soms zodat ik mezelf niet steeds hoefde schoon te maken omdat ik hier mentaal de puf gewoon even niet voor had. Ik werd verdrietig en boos van de vraag, hoe durft ze dit te vragen? Ik probeerde kalm te blijven maar toch resulteerde het in ik die huilend terugsprak dat dat echt niet ging en het gesprek afkapte. Een week later voelde ik me lichamelijk weer wat energieker en ben ik weer te werk gegaan. Ik heb gelijk een gesprek aangevraagd bij degene die mij gebeld had. Gelukkig was het een dame waar ik het erg goed mee kon vinden, anders had ik dit al niet gedaan. Ze gaf zelf ook aan dat ze me niet wou bellen maar de opdracht had gekregen van iemand boven haar om mij alsnog te bellen en dat het haar speet dat ze me vroeg om te komen. Ik ben blij dat we dit gesprek aan zijn gegaan want anders had ik niet meer naar werk gedurfd, hoogstwaarschijnlijk mijn ontslag ingediend en het haar blijven verwijten. Ik begon weer rustig op werk mijn ding te doen en kwam weer in mijn oude ritme.  

Toch bleven er later vragen in me opkomen; Wat als ik nu later niet meer zwanger wordt? Wat als het weer misgaat? Is er iets mis met mijn lichaam? De dagen verstreken en ik begon het langzaam te accepteren. Het moest zo zijn, mijn lichaam stoot het niet voor niks af. Vaak gebeurt dit als natuurlijke respons, je lichaam die aangeeft dat er iets niet goed is met de embryo en deze dus afstoot. Hier gaan we dus vanuit en ik ga mezelf niet meer opvreten. Het is iets wat ik niet meer zal vergeten en iets waar ik met een nieuwe zwangerschap zeker in me achterhoofd ga zitten maar ik ga het geen slecht deel laten uitmaken van mijn toekomst. Het is gebeurt en that's it. Hier hou ik het bij. We gaan het niet vergeten, het houd een plekje in mijn hart maar ik ga me niet slecht blijven voelen.

Opnieuw zwanger (kort) na een miskraam. 

We zijn ondertussen 3 weken verder sinds ik mijn miskraam heb meegemaakt. Hoort dit nog bij de na ervaring van zwanger zijn of de miskraam? Of zal het een andere klacht zijn, dat ik ziek wordt en mijn lichaam gewoon even anders reageert omdat deze nog van slag is? Mijn borsten voelen weer gezetter, mijn tepels gevoeliger en mijn buik lijkt een beetje uitgezet ("bloated") Dat kan toch niet betekenen dat ik weer zwanger ben? Dat lijkt me haast niet mogelijk. Ik weet niet zo goed wat ik moet en besluit maar weer een test te doen om het uit mijn hoofd te kunnen zetten, mijn lichaam zal me wel voor de gek houden. Ik wacht de testuitslag in spanning af zoals op de bijsluiter staat aangegeven. Krijg nou wat! De streep is licht, maar er zit een streep! Snel struin ik door google heen want ik heb zelf wel eens gelezen dat je kort na een miskraam vals positief kan testen door de hormonen in je lichaam. Ook heb ik geen ochtendurine gebruikt wat ook belangrijk kan zijn voor een goede testuitslag. Maar ik ben uiteraard ongeduldig en besloot om even 2-3 uurtjes niks te drinken in plaats van een hele dag te wachten zodat mijn urine wat sterker was. Vervolgens doe ik de test opnieuw. Ja hoor, daar is die weer, de beruchte streep, alleen nu was de streep een stuk duidelijker. Ik bel gelijk mijn verloskundige weer op. Ook die geeft aan dat dit geen valse test is en zeker kan. We maken een afspraak voor een 6 weken echo. De echo mag namelijk eerder als je voorgaand een miskraam hebt gehad.  

Ik had niet geloofd nu alweer zwanger te zijn, ik en mijn partner hebben maar 1 keer het bed gedeeld? Het was dus ook weer in een keer raak!  

De eerste keer dat ik zwanger was wist ik niet zo goed of ik blij moest zijn of niet. Deze keer wist ik het zeker. Ik was zo onwijs blij en opgelucht, we verwachten weer een kindje! Wel slingerde de gedachten weer door mijn hoofd. Wat als het nu weer fout gaat? Zou mijn lichaam deze keer weer afstoten? Ik zette deze gedachtes al snel weer uit mijn hoofd want ik moest aan iets leukers denken. Ricardo. Ik kon hem weer vertellen dat we nu misschien wel een kindje zouden gaan krijgen! Dat ik weer in verwachting was. Ik hield het bijna niet vol maar heb netjes afgewacht tot hij thuis kwam uit werk. Ook hij was weer enthousiast gelukkig. Nu moeten we beide afwachten tot de eerste echo, kijken of alles nu wel goed zit en dan kunnen we samen feest vieren! 

De 6 weken echo.